برنامه سی و هفتمین دوره‌ی کارگاه تکمیلی «آشنایی با ادبیات کودک و نوجوان» ۱۴۰۲
۱۳ فروردین ۱۴۰۲
متن گفت و گو با نوش‌آفرین انصاری، دبیر شورای کتاب کودک (بخش نخست)
۱۳ فروردین ۱۴۰۲
من یک کتابم، مرا بخوان!
نوشته‌ی وگلیس ایلیوپولوس
ترجمه‌ی آناهیتا حضرتی
من کتابم؛
تو کتابی؛
ما همه کتابیم.
روح من همان داستانیست که می‌گویم؛
و هر کتابی ماجرای خود را دارد.
می‌شود کاملاً با هم فرق داشته باشیم؛
بعضی بزرگ، بعضی کوچک؛
بعضی رنگارنگ و بعضی سیاه و سفید؛
بعضی کم صفحه و بعضی پرصفحه.
حرف‌هایمان ممکن است شبیه به هم باشند یا کاملاً متفاوت؛
اما قشنگی‌مان به همین است؛
کسل‌کننده می‌شود اگر همه‌مان مثل هم باشیم.
همه‌‌ی ما منحصربه‌فردیم؛
و هر کدام قابل احترام؛
و مستحق خوانده شدن بدون پیش‌داوری؛
و داشتن جایی در کنج کتابخانه‌ی هم.
شاید عقیده‌ای درباره‌ام داشته باشی؛
شاید درباره‌ی آنچه می‌خوانی، سوالی داشته باشی یا بخواهی نظری بدهی؛
شاید دوباره برم‌گردانی سرجایم در کتابخانه؛
یا مرا پیش خودت نگه داری و با من به جاهای دور سفر کنی ؛
اما هرگز اجازه نده کسی مرا بیرون بیندازد ؛
یا به قفسهی دیگری ببرد،؛
هرگز نخواه که خراب شوم و اجازه‌ی این کار را به کس دیگری هم نده.
اگر روزی کتابی از قفسهی دیگری از راه رسید؛
حالا به هر دلیل؛
برایش جا باز کن؛
کنارت جا می‌شود.
سعی کن احساسش را بفهمی؛
درکش کن. مراقبش باش؛
شاید فردا تو جای آن باشی؛
زیرا تو هم کتابی؛
ما همه کتابیم.
زودباش، این را بلند بگو تا همه بشنوند:
«من کتابم، مرا بخوان!»
